Skade
Kim Solvang Andersen: Angsten er eit vakent mareritt; ein følelse av skam over å vere i live.
Ein har ikkje opplevd angst som eit faktisk og varig problem før ein har lagt søvnlaus i sengen om natta med følelsen av å bli kvelt; av at det ikkje finst nok luft i verda til å tilfredstille ein. Kvart einaste lem skrik etter luft og kroppen ser ut til å eksplodere av nervøs energi, av rastlaus galskap. Kvart einaste andedrett følast problematisk. Kvart einaste andedrett feilar miserabelt i å lede luft gjennom kroppen.
Orda sprekk i hovudet, tankane kvernar, flyt, sviv, kolliderar med einannan og augene er blodskotne og fulle av hysterisk galskap og panikk for framtiden – alt som er uvisst er uvisst og ingenting eksisterar. Ingenting eksisterar, alt er eit vakuum, alt er ein draum og ei skodde, eit skodespel, improvisert og uaktuelt.
Og alt som er uvisst er skummelt og framand og fjernt. Ein angst for heile verda, for heile eksistensen. Kanhende er eg daud i morgon. Kanhende skjer det i løpet av natten. Kanhende forsvinn eg frå meg sjølv igjen. Blir kvelt i søvne. Kvelt av meg sjølv. Nervane på utsiden og hovudet sprengt. Hjernen smelter og fornuften forsvinn i møte med det absolutte og uendelege, det siste.
Angsten er eit vakent mareritt; ein følelse av skam over å vere i live. Eit sinn i kronisk opprør, ute av stand til å slappe av, ute av stand til å sove, ute av stand til å fungere.
Optimaliser min briljante galskap!
Kall meg inn i ringen, inn i gladiatorarenaen!
Rop meg inn i meg sjølv.
Rop meg.
Skrik
endelaust.
*
Det er ikkje rom for kvile i det overdådige, praktfulle kaoset i hjernen min. Psyken er motstandar av kroppen min. Kvart einaste andedrett bevisst, kvar einaste muskel følt. Alt er åpent. Eg kan føle alt i kroppen. Det finst ikkje lenger automatiske funksjonar. Søvn er eit mareritt og drive av angst, hysteri, skjelvande stemmer i bunnen av sjelen som fortel og driv med løgn og fanteri. Sprekk i kranieveggen. Kroppen smilande utad, skjelvande innad, responder, svar på spelet, svar på setningene, det går bra.
Eksistensen er grunnlaget for livet. Livet er grunnlaget for eksistensen. Blør i naken skambelagt natt – åleine med tankane som sviv og øydelegg og trekk i snorene. Blodet står og sprutar frå årene og eitkvart vagt irritasjonsmoment blit blåst ut av proporsjonar. Rasjonaliteten er skrudd av og drukna i fanatisk rabling og babling. Realiteten er angst-diktatur.
Hjernekvad.
Ein draum om funksjon.
Hjernekvad.
Ein draum om faktisk søvn.
(Eg vakna fem gonger i natt).
Hjernekvad.
Hjarteslag.
Puls.
Pust
skrik
dagen/kvelden/natt.
*
Hamrande i kroppen. Hovudet fjernt og idiotien nært. Sjølvbevisst makteslaus, apatisk i stjernespekka natt, søvn omsider til motordur og beveging. Utanfor, hamrande steg mot fortauet. Verda i live. Verda andelaus. Verda drivande på straumen. Flytande. Rorlaus. Meg sjølv, drivande. Rorlaus. På terskelen til galskap, absolutt galskap. Andelaus. Konstant andelaus. Hud som svir og ein følelse av absolutt undergong. Psyken min er ei vedvarande migrene, angsten driv meg fram og tilbake gjennom labyrintar i stadig endring. Forbanna forvirring og kaos. Sviktande mental helse. Pakka inn i eggeskal. Skjør. Hjartet slår på utsiden av kroppen.
Depresjon gjer at ein føler lite til ingenting (stort sett).
Eg føler alt.
*
Kunne gøymt følelsane og eksplodert til slutt. Drive det stort, for langt, forsvunne.
Kunne gøymt følelsane og ikkje snakka om det. Bært dei på innsiden. Hamra inn frå alle hold – ikkje snakk om det, fornekt det, ti om det, hold kjeft om det. Det finst ikkje. Ute av syne. Ute av sinn. Sviv vekk, sprekk, spreng, eksploder.
Stigma er uendeleg. Stigma er vår gud. Stigma er.
*
Bortkasta svivande natt, tankane eit mareritt og ei plage. Eg har rotter i hovudet og edderkoppar under huden. Eg har fingrane fulle av ord og brystet fullt av bomber. Eg har hjernen full av skodde og bomull, strupen full av rust og sand. Angsten min er villedande. Angsten min har gitt meg fingeren for lengst, vist meg døren, stengt meg inne.
Og:
Det er mørkt her inne.
Det er for varmt.
Kvar morgon kjem det ei skål med graut. Eit glas vatn.
Etter frokost kollapsar eg.
Når eg kjem til meg sjølv igjen er maten og vatnet vekk.
Eg brukar dagane på å telle kor mange skritt det er frå vegg til vegg. For kvar veke kan eg telle færre skritt mellom veggane. For kvar veke lukkar veggane seg tettare omkring meg. Eg har fantasiar om ei dør utan lås. Men for kvar måned kjem det ein ny lås på døren. Og kvar nye lås er eit mesterverk av absolutt finesse. Abstrakte låser, perifere mekanismer.
Eg brukar dagane på å telle ordene som forsvinn frå hjernen min. Eg brukar hjernen til å finne på nye ord. Dei nye ordene blir brukt til å gøyme hjernen bak enda fleire veggar av reflekterande metall. Namnet mitt er stempla på kvar vegg. Men namnet er framand. Refleksjonen er eit vrengebilde, eit falskt spel, ei svidd jord.
*
Eg har orden på ord, men ikkje tankar. Kvar dag er forma og skapt av den umiddelbare følelsen av panikk når eg vaknar. Og står opp, andelaus og nervøs, spent, elektrisk, eksplosiv.
Eg har orden på digital kommunikasjon, men ikkje faktisk kommunikasjon. Eg har orden på å gøyme meg. På å forsvinne i spente tankar og fragment av minner/draum/fantasi/verkelegheit.
Alt forsvinn.
Eg kan ikkje puste skikkeleg, kan ikkje svelge skikkeleg, kan ikkje tenke skikkeleg. Alt er kaos og katastrofe, verda går under. Mitt interne univers er i revolusjon; ein konstant borgarkrig. Ingen vinn, alle døyr. Likene ligg igjen, råtnar i hjernebrasken og sprer forgiftinga si i resten av kroppen, gjennom nervesystemet, gjennom fordøyingskanalane. Musklane svir. Står i brann. Fiendane av staten stilt langs veggen. Og alle er fiender av staten. Staten er statslaus.
Eg har vore daud lenge.
*
Eg er aldri trygg.
Det er fare
overalt.
Eg er alltid i fare.
Det er utrygt
overalt.
Kvart einaste menneske ein potensiell fiende, kvart einaste ord potensielt hån. Kvar dag eit nytt mareritt, kvart mareritt ein ny dag.
Eg lev i boblen min. Den er sprekkeferdig. Har slutta seg om meg og trugar med å kvele meg. Boblen legg trykk på brystet.
Kva dag som helst no kjem det ein person.
Denne personen kjem til å stikke hol på boblen min.
Og alle nevrosene kjem til
å flyte fritt ut av boblen
og alle nevrosene kjem til
å bringe meg nærmare
galskapen
og all galskapen kjem til
å trekke meg fjernare vekk
frå alt
og alt kjem til å lage ei
ny boble
av alt.
*
Eg har ikkje lenger ro.
Eg har ikkje lenger ingenting.
Eg har ikkje lenger.
Eg har ikkje.
Eg har
eg
Kim Solvang Andersen er deltids-pønker, ordsjonglør og musikkfantast fra Sandnes. Bokdebuterte i 2014 med tekstsamlinga Memoria. Har egen blogg: Billigfiksjon.
